Nieuwe ontmoetingen met nieuwe mensen, altijd dezelfde vragen: Waar woon je, wat voor werk doe je ? Heb je kinderen?
Langs de neus weg een hele simpele vraag, net als ‘Hoe gaat het met je’, maar het antwoord kan behoorlijk gecompliceerd en pijnlijk zijn..
Jarenlang heb ik zelf ‘nee’ geantwoord op deze vraag. Wel het eenvoudigste antwoord want geen mens die dan nog doorvraagt.
Went het ‘nee zeggen’? Eerlijk gezegd: helemaal nooit.
Iedere ‘nee’ is voor mij een steek met een mes in mijn eigen hart. Het ontkennen van mijn verdriet, gemis en pijn.
Op een gegeven moment heb ik mezelf voorgenomen om voortaan ‘ja’ te zeggen. Meestal lukt dat en heel soms ook niet. Want dan komt toch altijd die vervolgvraag en wat moet ik dan antwoorden ?
Hoe vertel je iemand bij een eerste ontmoeting, zonder blikken of blozen dat jouw kinderen niet bij je zijn, dat je een vlindertje hebt genaamd Imre, dat je waarschijnlijk nog een kindje hebt bij twee andere liefdevolle ouders die jij allen niet kent .
Dan toch maar weer kiezen voor het mes in eigen hart ?
