Een kinderwens is heel intiem. Als het goed gaat, deel je dit graag met jouw omgeving. Het is helaas niet altijd vanzelfsprekend dat je kinderwens wordt ingevuld. Mijzelf is het helaas na jarenlange pogingen niet gelukt.
Mijn zus zou oma worden en binnen haar gezin zorgde dat voor spanning. Haar dochter en vriend waren zwanger, terwijl haar zoon en zijn vrouw al jarenlang hiermee bezig waren. Hoe kun je dan blij zijn voor elkaar, hoe doe je dat?Ik kon goed verwoorden aan mijn zus en zwager wat het betekent als het allemaal niet vanzelfsprekend gaat.
Ikzelf heb me heel eenzaam gevoeld in het voor mij moeizame pad rondom mijn kinderwens. Mijn zus kon zich weinig herinneren hoe dat destijds met mij allemaal gelopen was. Blijkbaar heb ik er weinig over gesproken.
Gelukkig zijn mijn zus en ik nu wel in gesprek over wat het betekent dat zij oma wordt en ik dat nooit zal worden. Dankzij deze gesprekken ontstond het idee om van mijn eigen wond een wonder te maken.
Ik wil er niet te veel over uitweiden maar toch even in een nutshell mijn pad: ik ben van mijn 27e tot 40e bezig geweest met invulling van mijn kinderwens. Toen ik voor mezelf toegaf dat ik kinderen wilde, betekende dat o.a. het einde van de relatie met mijn vriend. Daarna ontmoette ik een man die zelf al drie kinderen had en gesteriliseerd was. Een aantal jaren, twee hersteloperaties en start van IUI-traject verder bleek hij toch geen kinderen meer te willen… mede een reden dat we helaas uit elkaar gingen. Vervolgens heb ik overwogen om het alleen te doen. Kwam toen een vrouw tegen met wie ik een relatie kreeg en na enige bedenktijd zijn we samen teruggegaan naar de vruchtbaarheidskliniek waar ik eerder in behandeling was.
Dit traject startte uiteindelijk met een ivf-poging waarbij ikzelf eiceldonor was. Daarna heb ik IUI-behandelingen ondergaan, met meestal een maandelijkse pauze die ik nodig had voor mentaal herstel. Heb een keer het gevoel van zwanger zijn mogen ervaren wat helaas eindigde in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die te laat werd gediagnosticeerd. Kostte bijna mijn leven… na een pauze zijn we toch nog doorgegaan totdat ik op een gegeven moment echt niet meer kon. Mijn lijf en geest waren uitgeput en op een gegeven moment zei mijn moeder tegen mij: ‘Marianne, het leven is niet maakbaar’. Daarna hebben we de handdoek in de ring gegooid en zijn we gestopt met alle behandelingen. En iets in mij bleef leeg…
Ik weet dat ik met mijn levenservaring en mijn coachkwaliteiten heel veel mensen kan helpen.
Van nature heb ik de gave om mensen te doorzien en te helpen: zodat ze weten wat ze kunnen, in zichzelf geloven, in hun kracht gaan staan en boven zichzelf uitstijgen.
Mijn coachstijl is respectvol doch liefdevol confronterend: ik houd de spiegel voor en help mijn coachees met het vinden van de diepere motivatie van het leven. Voor mij is vertrouwen en ‘een klik’ de belangrijkste basis voor een waardevol coachtraject. Dat is waarom Pura Vida werkt.
Mijn kernwaarden zijn:
Vertrouwen – Veiligheid – Voelen – Verwonderen- Verbinden – Vrijheid
