Vanaf 2004 hebben we in Nederland een wet die verplicht dat je als donor je moet laten registeren: Je bent dan een B(ekende) donor en het donorkind kan indien gewenst informatie over de donor opvragen of eventueel contact zoeken. Nu heb ik net op de valreep in 2003 een eicel gedoneerd. In die tijd kreeg ik niet meer de keuze voor A(noniem) of B(ekend), omdat de nieuwe wet in aantocht was. De arts zei: dat gaan we niet doen en dus heb ik netjes al mijn gegevens achtergelaten bij de kliniek, omdat ik het zelf belangrijk vond dat ik voor het eventueel geboren donorkind vindbaar zou zijn.
Een andere vraag die ik moest beantwoorden was of ik het wilde weten als er uit de donatie een kind geboren was. Dit gaf wel stof tot nadenken: mijn partner en ik zaten zelf in trajecten van allerlei vruchtbaarheidsbehandelingen. Hoe kun je leven met een positief antwoord als het uiteindelijk bij jezelf niet gaat lukken ? Uiteindelijk hebben we aangegeven dat we het niet wilde weten.
Nadat mijn kinderwens niet is ingevuld, bleef die vraag nog steeds wel door mijn hoofd spelen: zou ik toch nog moeder zijn van een kind ?
Lees hier het tweede deel van deze blog.
