Terwijl we hier in Den Bosch nog aan het bijkomen zijn van de rellen en het gevoel van oorlog in de stad, lees ik tussen al die berichten daarover een bericht van een persoonlijk gevecht.
Maria, ze is 22 en gaat in beroep tegen een ziekenhuis, om te weten wie haar biologische vader is.
Haar moeder was al die jaren in de veronderstelling dat ze haar dochter met een B(ekende) donor had gekregen. Dit was vanuit het ziekenhuis verplicht gesteld en door de gynaecoloog ook zo met haar afgesproken. Maar toen in 2004 anoniem doneren bij wet verboden werd, besloot haar donor vader dat hij alsnog anoniem wilde blijven.
En moeder bleef al die jaren in de veronderstelling dat Maria haar vader zou kunnen leren kennen. Dat beloofde ze haar dochter ook van jongs af aan.
In mijn eerdere blogs heb ik geschreven over mijn ervaring met anonieme of bekende donor registratie rondom die wetswijziging.
De wens om kinderen te krijgen is soms zo groot. De medische wereld doet er alles aan om mensen daarin te helpen. Dat is fantastisch maar kent ook een keerzijde. Hoe schrijnend is het dat op ethisch vlak dergelijke fouten zijn en misschien nog wel worden gemaakt. Je maakt als vrouw / echtpaar bewust keuzes, om te zorgen dat een vader en/of moeder later vindbaar is. En helaas moet je er dan jaren later achter komen dat het niet zo is uitgevoerd als afgesproken en vastgelegd.
De drive van een kind om te weten wie zijn/haar biologische ouders zijn is zo ontzettend groot. Hoe knap is het dat een 22 jarige dit gevecht aangaat. Dus hulde aan Maria die dit gevecht aangaat.
Ik ben heel benieuwd naar de uitspraak van de rechtbank.
En diep in mijn hart hoop ik dat er ergens nog zo’n vechter rondloopt die op zoek gaat naar haar biologische moeder.
