Sinds kort ben ik lid van een besloten Facebook groep van Stille Levens. Een lotgenoten groep voor ouder(s) die een kindje hebben verloren. Ik was een van de eerste deelnemers en zie inmiddels dat de groep behoorlijk snel uitbreidt qua leden. Consequentie is ook dat ik in heel korte tijd veel schrijnende levens verhalen lees van mensen die bezig zijn met de invulling van hun kinderwens, maar daar oh zo veel voor over (moeten) hebben.
Je ziet hoe belangrijk het is voor ieder van hen om dit te delen en ook op te schrijven. Precies ook mijn drijfveer voor mijn keuze om te focussen op het thema ‘ Is er een grens aan je kinderwens?’ in mijn coachpraktijk.
Tegen een goede vriendin zei ik: ‘Pfff… dan valt het toch wel mee wat ik heb meegemaakt’. Ze werd even stil en gaf daarna heel duidelijk haar mening. Ondanks dat de laatste maanden er toch weer veel voorbij is gekomen, merk ik toch hoe ik de neiging heb om mijn eigen pad, om mijn kinderwens in te vullen, te relativeren en het positieve te benadrukken. Iets wat me natuurlijk ook al die tijd heel ver heeft gebracht. Toch is en blijft het de kunst om beiden te doen: positief blijven maar ook de ruimte te geven aan de gevoelens van pijn en verdriet en verlies.
Of heelt de tijd (of toch niet ?).
