A of B ? Een wereld van verschil (2)

Puravida Kinderwens eicel donor bekend anoniem

Klik hier als je het eerste deel deze blog wil lezen.

Eind vorig jaar trok ik de stoute schoenen aan en nam ik contact op met de vruchtbaarheidskliniek, inmiddels doorgestart na een faillissement. Ik wil antwoord op de vraag: is er een donor kind geboren uit mijn eicel donatie?

Na een uitgebreide mailuitwisseling werd mij duidelijk gemaakt dat ik als donor sowieso nooit mag opvragen of er een kind is geboren. En er waren  geen gegevens van mij geregistreerd.

Advies was om mijn medische dossier op te vragen bij het ziekenhuis waarbij ik toen in behandeling was. Ik kreeg een kopie van het dossier thuis: aanvraagformulier voor B-donor registratie zat erin, inclusief ook naam van het kliniek (degene die ik ook benaderd heb).

Navraag bij CIBG (stichting donorgegevens kunstmatige bevruchting) bood helaas geen soelaas en had hetzelfde antwoord als resultaat: ik sta nergens als eicel donor geregistreerd.

A of B – het lijkt maar 1 letter, maar voor mij is het een wereld van verschil.

Ik als B-donor, blijk toch A-donor en heb anno 2020 weinig rechten : ik mag niets opvragen en weten. Rest mij om me te richten tot het FIOM om te doen wat ik dacht dat ik allang had gedaan: namelijk zorgen dat ik indien gewenst gevonden kan worden.

A of B ? zoals het begon (1)

Puravida Kinderwens eicel donor bekend anoniem

Vanaf 2004 hebben we in Nederland een wet die verplicht dat je als donor je moet laten registeren: Je bent dan een B(ekende) donor en het donorkind kan indien gewenst informatie over de donor opvragen of eventueel contact zoeken. Nu heb ik net op de valreep in 2003 een eicel gedoneerd. In die tijd kreeg ik niet meer de keuze voor A(noniem) of B(ekend), omdat de nieuwe wet in aantocht was. De arts zei: dat gaan we niet doen en dus heb ik netjes al mijn gegevens achtergelaten bij de kliniek, omdat ik het zelf belangrijk vond dat ik voor het eventueel geboren donorkind vindbaar zou zijn.

Een andere vraag die ik moest beantwoorden was of ik het wilde weten als er uit de donatie een kind geboren was. Dit gaf wel stof tot nadenken: mijn partner en ik zaten zelf in trajecten van allerlei vruchtbaarheidsbehandelingen. Hoe kun je leven met een positief antwoord als het uiteindelijk bij jezelf niet gaat lukken ? Uiteindelijk hebben we aangegeven dat we het niet wilde weten.

Nadat mijn kinderwens niet is ingevuld, bleef die vraag nog steeds wel door mijn hoofd spelen: zou ik toch nog moeder zijn van een kind ?

Lees hier het tweede deel van deze blog.