A of B ? Een wereld van verschil (2)

Puravida Kinderwens eicel donor bekend anoniem

Klik hier als je het eerste deel deze blog wil lezen.

Eind vorig jaar trok ik de stoute schoenen aan en nam ik contact op met de vruchtbaarheidskliniek, inmiddels doorgestart na een faillissement. Ik wil antwoord op de vraag: is er een donor kind geboren uit mijn eicel donatie?

Na een uitgebreide mailuitwisseling werd mij duidelijk gemaakt dat ik als donor sowieso nooit mag opvragen of er een kind is geboren. En er waren  geen gegevens van mij geregistreerd.

Advies was om mijn medische dossier op te vragen bij het ziekenhuis waarbij ik toen in behandeling was. Ik kreeg een kopie van het dossier thuis: aanvraagformulier voor B-donor registratie zat erin, inclusief ook naam van het kliniek (degene die ik ook benaderd heb).

Navraag bij CIBG (stichting donorgegevens kunstmatige bevruchting) bood helaas geen soelaas en had hetzelfde antwoord als resultaat: ik sta nergens als eicel donor geregistreerd.

A of B – het lijkt maar 1 letter, maar voor mij is het een wereld van verschil.

Ik als B-donor, blijk toch A-donor en heb anno 2020 weinig rechten : ik mag niets opvragen en weten. Rest mij om me te richten tot het FIOM om te doen wat ik dacht dat ik allang had gedaan: namelijk zorgen dat ik indien gewenst gevonden kan worden.

A of B ? zoals het begon (1)

Puravida Kinderwens eicel donor bekend anoniem

Vanaf 2004 hebben we in Nederland een wet die verplicht dat je als donor je moet laten registeren: Je bent dan een B(ekende) donor en het donorkind kan indien gewenst informatie over de donor opvragen of eventueel contact zoeken. Nu heb ik net op de valreep in 2003 een eicel gedoneerd. In die tijd kreeg ik niet meer de keuze voor A(noniem) of B(ekend), omdat de nieuwe wet in aantocht was. De arts zei: dat gaan we niet doen en dus heb ik netjes al mijn gegevens achtergelaten bij de kliniek, omdat ik het zelf belangrijk vond dat ik voor het eventueel geboren donorkind vindbaar zou zijn.

Een andere vraag die ik moest beantwoorden was of ik het wilde weten als er uit de donatie een kind geboren was. Dit gaf wel stof tot nadenken: mijn partner en ik zaten zelf in trajecten van allerlei vruchtbaarheidsbehandelingen. Hoe kun je leven met een positief antwoord als het uiteindelijk bij jezelf niet gaat lukken ? Uiteindelijk hebben we aangegeven dat we het niet wilde weten.

Nadat mijn kinderwens niet is ingevuld, bleef die vraag nog steeds wel door mijn hoofd spelen: zou ik toch nog moeder zijn van een kind ?

Lees hier het tweede deel van deze blog.

Heb je kinderen, Marianne ?

Puravida kinderwens wil kinderen Den Bosch

Nieuwe ontmoetingen met nieuwe mensen, altijd dezelfde vragen: Waar woon je, wat voor werk doe je ? Heb je kinderen?

Langs de neus weg een hele simpele vraag, net als ‘Hoe gaat het met je’,  maar het antwoord kan behoorlijk gecompliceerd en pijnlijk zijn..

Jarenlang heb ik zelf ‘nee’ geantwoord op deze vraag. Wel het eenvoudigste antwoord want geen mens die dan nog doorvraagt.

Went het ‘nee zeggen’? Eerlijk gezegd: helemaal nooit.

Iedere ‘nee’ is voor mij een steek met een mes in mijn eigen hart. Het ontkennen van mijn verdriet, gemis en pijn.

Op een gegeven moment heb ik mezelf voorgenomen om voortaan ‘ja’ te zeggen. Meestal lukt dat en heel soms ook niet. Want dan komt toch altijd die vervolgvraag en wat moet ik dan antwoorden ?

Hoe vertel je iemand bij een eerste ontmoeting, zonder blikken of blozen dat jouw kinderen niet bij je zijn,  dat je een vlindertje hebt genaamd Imre, dat je waarschijnlijk nog een kindje hebt bij twee andere liefdevolle ouders die jij allen niet kent .

Dan toch maar weer kiezen voor het mes in eigen hart ?

Soms is trouw zijn aan jezelf niet de gemakkelijkste weg.