Op een gegeven moment kom je op een punt waarop je denkt het gaat niet meer. Alle behandelingen, doktersbezoeken, hormonen, zwangerschapstesten etc etc… pieken en dalen, de koek is op.
Dat moment is niet te voorspellen maar bij mij kwam dit tegen mijn 40ste levensjaar. Een veel gebruikte reactie als je het vertelt is, och wat erg, maar je kan altijd een hond nemen.
Nou, dat hebben we ook gedaan. Maar niet om die reden. Nee, ik wilde mijn hele bewuste leven al een hond maar het was helaas altijd een stoffen exemplaar gebleven. Het besluit ging ook niet over één nacht ijs, want het moest echt wel passen. Ook hebben we het er uitgebreid over gehad dat het niet een vervanging ons ‘kind’ moest zijn.
Uiteraard hecht je je ontzettend aan zo’n beestje maar ik pleit zelf wel meer voor een verhouding van baasje versus hond. Inmiddels woon ik al met twee hondjes samen.
Afgelopen zaterdag keek ik voor een tweede keer met mijn vriendin naar de film Hachi. Ik had er veel over gehoord en de eerste keer vond ik het wel mooi maar afgelopen zaterdag werd ik diep geraakt.
De hond had de baas gekozen, is heel trouw aan zichzelf ( doet echt alleen wat bij hem hoort). Voelt eerder dan de mens dat er iets niet in orde is. En is oh zo trouw aan zijn baasje. Die trouw reikt verder dan de dood… tot aan zijn eigen dood.
Bijna de hele film stroomden de tranen over mijn gezicht. Het hele jaar kon ik nergens om huilen, maar dit haalde de druk van de ketel en zorgde voor de tranendal.
Nee, een hond kiest jou!
Hier kunnen wij als mensen nog heel wat van leren.
