Al heel jong had ik een naam uitgekozen. Ik denk dat het zelfs al in de puberteit was. In de brugklas heette een meisje zo en ik had die naam nog nooit gehoord. Vond hem mooi en later kwam ik er ook achter dat het voor een jongen en meisje kon. Vond ik eigenlijk wel heel handig.
Dus dat nam ik met me mee…
Toen ik serieus een kinderwens had, kwam dit niet ter sprake. Het eerste uitspreken van die wens, betekende meteen het einde van mijn relatie.
Tijdens mijn huwelijk waren we alleen maar bezig met de invulling van de kinderwens en dus kwam het niet ter sprake. Pas toen ik jaren later even zwanger was en ook tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen kwam de naam ter sprake. Helaas mijn partner had er negatieve associaties bij en dus zochten we een andere naam. Met pijn in mijn hart.
Wel was het weer een naam die voor jongen en meisje kon : het werd Ezra… en zo leek alsof ook het kindje wat we helaas verloren zo heette.
Toch raakte ik iedere keer het lijntje met mijn overleden kindje kwijt… ik moest soms echt bij de les geroepen worden, om te voelen en geloven dat ze er was, bij mij was. Op een gegeven moment heb ik haar mijn zelfgekozen naam weer gegeven. Dit was bij een kapelletje waar ik met een vriendin een kaarsje opstak voor haar.
En vanaf dat moment klopt het weer, voelde ik het lijntje weer en heb ik de naam met een vlindertje in mijn ring laten graveren.
What’s in a name ? Voor mij wel dus.
