Vandaag is het Wereldlichtjesdag, dag voor het overleden kind.
De laatste jaren is dit voor mij een dag dat ik ‘s avonds bewust een kaars aansteek om weer even stil te staan.
Herinneringen komen naar boven. Zo ook aan Ruud een dierbare vriend van mij die veel te vroeg is overleden. Ik kreeg dit bericht toen ik op vakantie was in Vietnam en kon helaas niet op tijd terug zijn voor de begrafenis. Na het verdrietige bericht reden we terug van een excursie door het landschap van Vietnam. Daar hebben ze de gewoonte om mensen te begraven in de rijstvelden. Tijdens die rit begon mijn eigen manier van afscheid nemen, iedere keer als ik weer en graf in de verte zag. Ten tijde van de begrafenis vlogen we net terug naar Nederland. Daar hoog boven de wolken, dichtbij de zon, voelde hij weer even heel dichtbij.
Ik ging op bezoek bij zijn moeder, om haar te condoleren. Ze vertelde mij hoe ze hem hadden gevonden en hoe de begrafenis was geweest. Ze huilde en zei op een gegeven moment tegen mij : ‘ Jij, weet wat het is om een kind te verliezen’. Ik viel helemaal stil. Uiteraard dit raakte me diep.
Geen haar op mijn hoofd die op dat moment de vergelijking had durven te maken tussen een zoon die 34 jaar in haar leven was en mijn kindje dat ik net zeven weken bij me heb gedragen.
Zij liet mij zien, dat (leef)tijd geen rol speelt, maar het bijbehorende verlies, verdriet en pijn net zo groot kan zijn. En tot op dit moment … echt vele jaren later, klinkt dat zinnetje in mijn hoofd.
Over drie uurtjes steek ik, samen met heel veel andere mensen, een kaars aan.
Wereldlichtjesdag: soms is het goed om weer even stil te staan.
